خیر سرم شعر گفتم...

                                        معلم

بنام انکه یاد داد نوشتن را به من / انکه یاد داد بنویسم مادر , بنویسم پدر

انکه اموخت نام خود معلم را به من / انکه اموخت محبت را به من

انکه گفت دوست دوست / بدان محبت دست اوست

انکه گفت هم خانواده ی علم است /  انکه گفت نام او معلم است

 

این شعر رو وقتی 7 سالم بود گفتم و در یکی از مسابقه های منطقه هم جایزه گرفتم...شعرم که  زیاد تعریفی نداشت , ولی چون سنم خیلی کم بود  کلی تشویقم کردن.(شایدم چون بچه بودم می خواستن دلم نشکنه!!!!!)

نظرات 3 + ارسال نظر
سهیل یکشنبه 16 اردیبهشت‌ماه سال 1386 ساعت 19:44 http://loveyou.blogsky.com

سلام . خوبی ؟ وبلاگ قشنگی داری . راستی منم به روزم با یه داستان جدید . دوست داشتی بیا و خوشحالم کن و برام یادگاری بذار . از وبلاگ قشنگت خوشم اومد . بازم می یام پیشت. توهم بیا . موفق باشی

حسام یکشنبه 16 اردیبهشت‌ماه سال 1386 ساعت 23:35 http://hessamm.blogsky.com

شعر تو در آن زمان ها عالیه
گرچه ندرد برخی جاها قافیه!

* ندرد = مخفف ندارد!

ثالث سه‌شنبه 22 خرداد‌ماه سال 1386 ساعت 13:21

این نظر مربوط به مثلا خیر سرت شعر گفتیه: شاید شبیه به شعر نبود ولی شعور چیزی بود که خمیرمایش شده بود.
نمیدونم الانم شعر میگی یا نه ولی متنات به چشم خواهری خیلی قشنگه. به هرحال موفق باشی.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد